Nas igrexas pentecostais americanas, entre cánticos, saltos no nome do Espírito Santo, curacións milagreiras e sermóns, é especialmente popular a tradición dos testemuños espontáneos, cando os fieis soben ao altar (normalmente un escenario) para dar conta dun momento de sufrimento na súa vida do que saíron airosos grazas á fe, todo relatado cun importante sentido do ritmo escénico, co predicador interpelando o fiel e o público dando constantes aleluias. Este movemento relixioso, moi vivo nas zonas máis deprimidas dos Estados Unidos, enmárcase dentro da teoloxía da prosperidade, que procura a riqueza material como signo da graza de Deus. Os teólogos da prosperidade ofrecen curacións e cartos a esgalla a cambio das xenerosas doazóns dos seus fieis, e tampouco dubidan en condenar a quen non doa á pobreza material nesta vida e ás lapas do inferno na seguinte.

No caso dos testemuños espontáneos que conmocionaron o noso país o martes pasado, non sei se a coincidencia coa Semana Santa foi buscada ou froito da casualidade, pero axudou a envolver o acto de promoción do primeiro ano de Alfonso Rueda á fronte da XII lexislatura do Goberno galego nunha aura mística, como se o Presidente e o seu executivo estivesen bendicidos pola divina providencia.

O baño de multitudes de Alfonso Rueda era, segundo a nota de prensa, un acto institucional para dar balance do seu primeiro ano de lexislatura, é dicir, o que ten que facer a semana que vén no Parlamento diante dos representantes de toda a cidadanía galega. Como en Galiza hai tempo que o azul PP e o azul Xunta comparten pantone, mirando as fotos do evento non me queda claro quen pagou a superlativa presentadora nin o “fabuloso petisco” que se serviu ao remate. O que me interesou especialmente foi a parte dos testemuños, espontáneos como os dos fieis pentecostais, xa que, segundo o presidente, os receptores de axudas convidados a falar en público nun acto con todos os cargos do Goberno, podían subir ao escenario e “dicir o que lles petara” (sic). Unha muller contou como se debruzou no chan entre bágoas tras recibir a chamada que lle outorgaba unha das cinco vivendas protexidas rematadas pola Xunta de Rueda en todo o 2024, xulguen vostedes se iso é un milagre ou non. Un home agradeceu con bágoas nos ollos a axuda que recibiu tras sufrir un ictus por un dos 26.674 accidentes laborais acaecidos no noso país o ano pasado. O home, vai ti saber por que, preferiu recibir coidados na súa casa no canto de marchar a unha desas residencias públicas galegas nas que conviven pacientes xeriátricos con pacientes psiquiátricos e con drogodependencias, sen que o persoal teña formación nin medios para tratalos. Polo escenario con fondo azul foron desfilando receptores de axudas agradecendo á Xunta (ou ao PPdeG, non está claro) as beizóns recibidas. O feito de que os cartos sexan públicos e que sexa mandato dos gobernos democráticos investilos en todas estas prestacións pasou máis desapercibido, tanto que escoitando algúns dos presentes mesmo parecía que as axudas saían da conta de aforro do presidente.