Os días de temporal penso en meu pai. Foi sempre así desde que teño memoria. Antes de nacer eu, el comezou a traballar como repartidor por primeira vez. Ata entón, montaba cociñas. Tiña vinte anos. En febreiro cumprirá 52. Nas tres últimas décadas, meu pai vendeu e repartiu todo tipo de alimentos conxelados: carne, peixe, marisco, croquetas, verduras xa cortadas e mesturadas... Ás veces traballando para outros e ás veces como autónomo. En furgonetas ou en camións. Varían as rutas, os clientes. Se penso en meu pai nos días de temporal, é porque así mo ensinou miña nai dende pequeno. E non quero dicir con isto que miña nai estivese preocupada ou agardase con angustia na casa polo marido condutor os días chuvia ao caer a noite. Non, nunca foi desas. A primeira vez que viaxei en avión, por exemplo, sendo aínda eu un adolescente, estaba asustado. Conteillo a miña nai e contestou: “Pero ti queres ir? Pois se queres ir e o avión cae e morres, morres contento. E o máis importante, sabemos nós que morriches feliz”. Ela é así.

De mamá herdei esa sorte de pragmatismo extremo. De papá, o don de xentes. E dos dous, creo eu, esta preocupación xenuína polos descoñecidos. Sobre todo, polos descoñecidos que están traballando. A miña nai nunca lle preocupa que meu pai poida ter un accidente. Tampouco a min. Parécenos que iso é algo máis ou menos fortuíto. Cuestión de sorte (e do empresario). Preocúpanos en cambio pensar nel saíndo do coche e descargando mercancía cunha chuvia que asoballa. Facendo carreiras pequenas entre o camión e a porta dun restaurante ou dunha casa. Preocúpanos que estea mollado ou teña frío. Imaxínoo entrando en calor: vinlle mil veces ese xesto de cuspir nas mans e fretalas moi forte e moi rápido antes de devolvelas ao volante.

Pómoslles nomes ás borrascas —Éowyn, Herminia, Ivo— pero na cidade apenas reparamos na xente que traballa para nós e supoño que eles farán o mesmo comigo. Se miro pola ventá, teño unha vista nesgada a unha das principais rúas comerciais de Compostela. As luces dos escaparates seguen acendidas aínda despois do peche das tendas e reflíctense sobre o pavimento. “Chove de lado”, comenta Luis detrás de min. E vexo apenas unha ou dúas persoas intentando avanzar mentres empurran co paraugas contra o vento que insiste. É entón, sobre as dez da noite, cando comezan a chegar eles: riders en moto ou bicicleta. Primeiro un, logo dous. Ata que son máis dunha ducia en cuestión dunha hora. De alí a un anaco, algún mesmo repite. Refúxianse como poden baixo a roupa de augas. As motos tremen e métenas case dentro dos portais.